Czas na…

Coach w kinie

 

Byłam niedawno w kinie na filmie „Zawsze jest czas na miłość” (reż. J. Hopkins). Myśląc o tym filmie chyba rozszerzyłabym tytuł o kilka istotnych punktów…

Nigdy nie jest za późno:

  • na zmiany
  • na odważne i niepopularne decyzje
  • na rozstanie się z pseudo-przyjaciółmi, którzy chcą po swojemu urządzać twoje życie
  • na zadbanie o siebie
  • na przypomnienie sobie o swojej pasji
  • na pójście pod prąd
  • na wyrwanie się z utartych schematów
  • na celebrowanie małych przyjemności
  • na życie w zgodzie ze sobą
  • na docenienie siebie

Zazwyczaj staram się nie sięgać po słowa „zawsze” i „nigdy”, ale tutaj zrobiłam wyjątek, bo mają one swoje uzasadnienie.

Zaś co do filmu, to bardzo przyjemna i prawdziwa (oparta na faktach) opowieść z fajną rolą Diane Keaton i Brendana Gleesona.

Będę oczywiście ciekawa Twojej listy po obejrzeniu filmu… a może jeszcze przed? Takie wstępne ćwiczenie w myśleniu o tym, co jest ważne i czy dajesz sobie na to zgodę i czas…

 

Barbara Popławska

coach

Być jak Toni Erdmann*

Coach w kinie

  • nie traktować siebie zbyt poważnie
  • mieć dystans do ludzi i wydarzeń
  • obśmiewać przesadne napuszenie
  • nie dać się zbyć, gdy na czymś naprawdę zależy
  • cieszyć się drobiazgami
  • nie przegapić ważnych sytuacji
  • szanować odrębność innych
  • nie wygłaszać prawd życiowych, ale czasami umieć je wykreować w metaforze
  • być adekwatnie nieadekwatnym
  • mieć odwagę i siłę na przełamanie poczucia obciachu w imię czegoś ważnego
  • umieć wejść w przebraniu do nie swojej bajki
  • znaleźć piosenkę, której słowa okażą się bardziej trafne niż filozoficzna rozmowa

To moja lista, po obejrzeniu filmu „Toni Erdmann” (scenariusz i reżyseria Aren Made).
Można czytać i/lub stosować w różnej kolejności, i w dowolnym wyborze. A można też zrobić swoją listę po tym filmie. Zachęcam…

*Nie interpretuj tego tytułu zbyt dosłownie, bo zazwyczaj oczywiście namawiam do bycia sobą, a przecież inspiracje można czerpać również z filmu.

Barbara Popławska

Coach

Paterson, czyli pochwała codzienności

Coach w kinie

Paterson (Adam Driver) jest kierowcą autobusu i poetą… a może bardziej na odwrót? Jego żona Laura (Golshifteh Farahani) uprawia sztukę wszelaką w kolorze czarno-białym, ale jednocześnie ma wielobarwną radość w swoim podejściu do życia i do ich związku.

Życie Patersona składa się z codziennych rytuałów. Rano jeszcze zaspane czułości z żoną, śniadanie, potem spacer znanymi ulicami do pracy – zajezdni autobusowej, z trzymanym w ręku oldskulowym pudełkiem lanczowym (w środku schowana codziennie inna niespodzianka od żony-artystki). Cały czas układanie w głowie wielokrotnie powtarzanych fraz poetyckich, do zapisania w grubym notesie, przed wyruszeniem miejskim autobusem w codzienną, znaną trasę.

W tym czasie Laura zostaje w domu i maluje… ona też ma swoje światy. A po południu radośnie wita wracającego z pracy męża jakimś nowym pomysłem na kolejne fazy swojej twórczości. Szuka różnych dróg realizacji marzeń. Paterson wysłuchuje tych opowieści ze stoickim spokojem… jak wszystko inne, co robi.

Poetycki kierowca w miejskim autobusie słucha codziennie niecodziennych rozmów pasażerów i z nich też czerpie  inspiracje do swoich wierszy. Jego notes zawiera tajemnice wszystkich, codziennie pisanych po kawałku, tekstów, również tych ze spotkań znad kufla piwa sączonego w ulubionym barze na szlaku wieczornych spacerów z psem.

Laura nieustannie zachwyca się twórczością swojego męża i namawia go do skopiowania notesu, a on ciągle to odkłada, zapominając, że kobieca intuicja… No właśnie… nie spoilerując za bardzo, powiem jedynie, że warto kopiować swoje teksty, szczególnie jeśli z domowego fotela łypie krzywym okiem – lubiąca zbytnio wgryzać się w poezję – mała bestia. Niecodzienne zdarzenie zakłóci codzienne rytuały i wtedy…

No właśnie… gdyby nie ta sytuacja może Paterson nie porozmawiałby z japońskim poetą?

To scena perełka,  jak wiele innych w tym filmie. To jednocześnie końcowa scena, która może być nowym początkiem…

Nie przegapcie najnowszego filmu Jarmuscha „Paterson” i nie przegapcie uroków codzienności, doceniając rytuały i zwyczajne sytuacje.

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl

Meryl Streep jak wino

Coach w kinie

Nie żebym nie doceniała jej dużo wcześniejszych ról i filmów. Wiem również, że swojego pierwszego Oskara dostała mając 29 lat.  Ale widać, że z wiekiem Meryl Streep nabiera coraz większego dystansu do siebie i do upływającego czasu. Nie robi ze swojej twarzy maski nafaszerowanej botoksem, czy innymi specyfikami mającymi „oszukać czas”. Ona nie musi oszukiwać czasu, bo ona się z nim zaprzyjaźniła. Czerpie z tej przyjaźni wiele radości, przyjemności i doświadczenia, a czas pięknie się odwdzięcza, co widać w kolejnych jej rolach, a szczególnie w tych komediowych.

Zgodnie też z dobrą zasadą, że człowiek się nie starzeje dopóki wciąż uczy się czegoś nowego, Meryl nie ucieka przed nauką. Do roli w jednym z poprzednich filmów („Nigdy nie jest za późno”) nauczyła się grać na gitarze (w wieku 60 lat) a teraz mając 67 lat nauczyła się fatalnie śpiewać. A może precyzyjniej będzie stwierdzić, że nauczyła się wydawać dźwięki, które ze śpiewem mają niewiele wspólnego, co wcale nie jest takie łatwe dla osoby dobrze śpiewającej (w filmie „Mamma Mia!”), jak twierdzą specjaliści w tej dziedzinie.

Ależ ona masakrycznie fałszuje!

Oczywiście mowa o jej najnowszej roli w filmie „Boska Florence” (reż. Stephen Frears), gdzie gra Florence Foster Jenkins, która mimo fatalnego głosu postanowiła śpiewać i występować na najlepszych scenach, i nawet groźba wydziedziczenia jej przez bardzo majętnego ojca nie powstrzymała tego brawurowego pomysłu. Ojciec jednak nie wydziedziczył Florence i dzięki pokaźnemu spadkowi mogła realizować nie tylko swoje marzenia (była również działaczką społeczną). To w ogóle ciekawa postać. A dzięki temu filmowi można poznać kilka mniej znanych faktów z jej życia, które pozwalają inaczej na nią spojrzeć. Jakich faktów? No nie powiem, żeby nie psuć radości oglądania i zadumy nad dziwnymi kolejami losu.

Powiem jedynie, że Hugh Grant grający jej męża to bardzo dobry wybór. Dodam również, że według mnie to nie jest film o najgorszej śpiewaczce świata, jak była nazywana Florence Foster Jenkins. To film o wyjątkowej, niebanalnej kobiecie mającej marzenia i realizującej je po swojemu. To również film o wyjątkowej miłości i przyjaźni, którą może niektórzy nazwą bardzo interesowną, ale czy aby na pewno taka była? Zobaczcie sami, albo z kimś…

…i nie zapominajcie o realizacji swoich marzeń i planów… i tych wielkich, i tych całkiem małych.

Aha, może warto też pomyśleć o zakolegowaniu się z czasem?

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl