Nastała jesień. Deszcz leje, wiatr szaleje, ciemność zbyt długo panuje, a do tego katar daje się we znaki. W tych doskwierających okolicznościach ktoś nagle dzwoni do drzwi… dwa razy. Otwieram. To kurier z przesyłką. Patrzę skąd. Znak! Wydawnictwo Znak. Jeszcze dostrzegam kątem oka napis: waga 2 kg. Kwituję odbiór elektronicznym rysikiem na małym ekranie, który wie prawie wszystko o tajemniczych przesyłkach i zostaję z tymi dwoma kilogramami.
Rozpakowuję szybko… i już wiadomo, że ani szaruga jesienna, ani nawet bardzo mroźna zima nie będą mi straszne, gdyż trzymam właśnie w rękach 1500 stron (tak, tysiąc pięćset!) radości, refleksji, zabawy językiem i najlepszej jakości humoru… mistrzowskiego humoru.
Dla niektórych jako puenta wystarczy taka informacja: Jeremi Przybora „Dzieła (niemal) wszystkie”.
Cóż więcej trzeba dodawać? No może jeszcze, że to drugi tom, na grzbiecie którego wytłoczone srebrną czcionką dodatkowe zachęty: Divertimento, Teatr nieduży, Uwiedziony, Opowiadania, Autoportret z piosenką, Teksty rozproszone, Piosenki wysupłane.
Można rzec, że to wiele książek w jednej, stąd ta objętość i ciężar, nie tylko gatunkowy.
Zawsze, kiedy biorę nową książkę do ręki najpierw otwieram ją na przypadkowej stronie. Tym razem też tak zrobiłam… i cóż zobaczyłam? Niespodziewany koniec lata/ od ust mi odjął wiśnie… Czy jeszcze w ustach smak ich ma pan? Czy ja się panu przyśnię?… Ech, panie Jeremi… skąd wiedziałeś gdzie mam otworzyć? Na szczęście dostałam niedawno domowe powidła wiśniowe z imbirem, więc chyba dam radę.
Postanowiłam tę zabawę w przypadkowe otwieranie kontynuować… i co tym razem przeczytałam? Już poczekalnia pusta/ pacjentów nie ma więcej / Mógłbym powierzyć usta / beztroskiej mej piosence / i odejść jak outsider / zapaść spokojnie w sen by / tę odczuwalną frajdę / że mnie nie bolą zęby! / Ząb – zupa – ząb / dąb – zupa – ząb / że mnie nie bolą zęby!… Taaak, byłam niedawno u dentysty, naprawdę! Powierzyłam również swoje usta beztroskiej i mniej beztroskiej piosence na koncercie… nie u dentysty jednak.
No to jeszcze raz otwieram na przypadkowej stronie i… no nie! Tym razem nie zacytuję, bo chyba nie uwierzycie, jak te teksty mocno i humorystycznie wchodzą w moje życie… (zapewne nie tylko w moje, ale miło pomyśleć przez chwilę, że jest się adresatem niektórych).
Pierwsze trzy otwarcia w punkt! Przypadek? Może… a może nie?
Od razu się przyznam, że radość celebrowania kolejnych odkryć zostawiam sobie na długie jesienne i zimowe wieczory oraz na improwizacyjno-literackie warsztaty, które prowadzę w doborowym towarzystwie. A już wiem, po przejrzeniu spisu treści oraz indeksu, że jest tu sporo tekstów-niespodzianek, których nie znałam, tym większa moja radość i specjalne podziękowania dla Teresy Drozdy, redaktorki z pasją detektywa literackiego, która wyszukiwała te mniej znane, jak również zupełnie nieznane wybornie przyborne smaki literackie.
Aha widzę jeszcze w książce rysunki, które są dodatkowymi smaczkami, a jeśli dodam, że zrobili je: Marek Raczkowski, Piotr Socha i Marcin Wicha, to chyba już nic nie muszę dodawać.
No może jedynie to, że gdybyście jeszcze nie wiedzieliście jaki prezent sprawić sobie w najbliższym czasie… Nawet jeśli wam się wydaje, że sporo tekstów Jeremiego Przybory znacie, a tym bardziej, jeśli znacie ich niewiele. A dla osób, które lubią czytać w pociągu, samolocie, autobusie, tramwaju czy metrze jest dobra wiadomość: nie muszą dźwigać tych dwóch kilogramów w torbie, czy plecaku, bo jest też dostępny e-book.
Taki przybornik inteligentnego humoru na te niewesołe czasy.
Coach
Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl