Kategoria: Coaching

Miłość mierzona w centymetrach

Coach w kinie

„Facet na miarę” (reż. Laurent Tirard) to francuska komedia w sam raz na wakacje… a może nie tylko? Ona: Diane (Efira) – ładna, wysoka, wrażliwa, inteligentna prawniczka. On: Alexandre (Dujardin) – przystojny, szarmancki, kreatywny i… bardzo niski architekt. Jak bardzo? 136 cm.

Ta różnica wzrostu jest na tyle duża, że nikt nie ukrywa ciekawości, a często i rozbawienia, gdy widzi ich razem. Łączy ich wiele: poczucie humoru, umiejętność rozmowy na każdy temat, podobna wrażliwość, empatia, potrzeba miłości po singielskim doświadczeniu porozwodowym. A dzieli, tak na oko, około 40 centymetrów, które chwilami bywa jak przepaść, głównie dla niej, gdy wszyscy patrzą wymownie i komentują po cichu albo głośno, jak jej były mąż.
No właśnie, bo co ludzie jeszcze powiedzą i zrobią, żeby uprzykrzyć im życie? A niech mówią, co chcą – chciałoby się rzec – ale to nie takie proste w codzienności. Im więcej ludzkich spojrzeń i komentarzy, tym więcej ona ma wątpliwości, bo on nie.  On wie czego w życiu chce, bo od zawsze musi sobie radzić ze swoimi 136 centymetrami. No może od prawie zawsze. Na jej pytanie, czy był kiedyś zakochany w kimś swojego wzrostu odpowiada: tak, w przedszkolu, ale ona potem urosła.

Prawniczka po wielu wewnętrznych „rozkminkach” zbiera się na odwagę i wygłasza długi monolog: jaka czuje się przy nim ważna, kochana, zaopiekowana i że dzięki niemu świat jest większy – o paradoksie – po czym zaraz oświadcza… że jednak muszą się rozstać i natychmiast wychodzi nie czekając na jego odpowiedź.
I co? Koniec? No nie, ale dalej nie opowiem, kto chce, niech zobaczy… i zastanowi się zanim oceni kogoś po wyglądzie, czy po ilości centymetrów.
Stereotypy i uprzedzenia potrafią popsuć życie i związek. Może warto uważać na swoje słowa, a przede wszystkim może warto przyjrzeć się swoim myślom i przekonaniom, i dać szansę zmianie.
A swoją drogą jak fantastycznie działa magia kina. Aktor grający głównego bohatera ma w rzeczywistości 182 cm wzrostu. Jak oni to zrobili, że wypada w swoich 136 cm tak realistycznie na ekranie? Ach ta magia kina…

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl

Czy warto oszukać czas?

Coach w kinie

„Jeśli chcesz zrobić coś niemożliwego, musisz najpierw uwierzyć, że jest to możliwe”

To motto głównej bohaterki pojawia się już na początku filmu „Alicja po drugiej stronie lustra”(reż. James Bobin).  Alicja (Mia Wasikowska) spełniła swoje marzenie i jest kapitanem statku, ale gdy wypowiada tę kwestię, na morzu szaleje burza a ona cudem przeprowadza statek między skałami, uciekając przed uzbrojonymi piratami. Udaje się ocalić statek z załogą, chociaż faktycznie sytuacja wydawała się beznadziejna. A wszystko to dzieje się w realnym świecie, wcale nie po drugiej stronie lustra. Alicja, po bardzo długim rejsie z Chin, bezpiecznie doprowadza statek do portu, gdzie czeka na nią zaniepokojona matka przynosząca wieści o zmianie ich sytuacji… no właśnie, nie będzie tu spoilera, żebyście sami mogli się przekonać o co chodzi.

Oczywiście – zgodnie z tytułem filmu – Alicja znajdzie się również po drugiej stronie lustra, w baśniowym świecie pełnym kolorów i  fantazji. Tutaj czekają na nią stęsknieni przyjaciele, którzy bardzo potrzebują jej optymizmu i pomocy, w sprawie, która na pierwszy rzut oka wydaje się beznadziejna. Bo jeśli nie Alicja, to kto podejmie się rozwiązania tej skomplikowanej sytuacji? I jeśli nie teraz, to kiedy? Oczywiście życiowe motto i odwaga Alicji znowu bardzo się tu przydadzą.

Alicja tym razem stanie w szranki z Czasem (Sacha Baron Cohen) i przeprowadzi misterną rozgrywkę, dokonując powrotu do przeszłości, żeby ją zmienić. Czy jej się to uda?… hmmm… i tak, i nie… a szczegóły zobaczcie w kinie. Bo nie tylko po drugiej stronie lustra nie wszystko jest takie, na jakie wygląda… W każdym razie baśniowy świat kolorów i wielobarwnych wydarzeń dostarcza w tym filmie magicznych wrażeń. I chociaż jako dorośli wiemy, że nie można zmienić przeszłości, to Alicja doda tu swoją puentę, że można jednak wyciągnąć wnioski z minionych wydarzeń…

…i na pewno warto to czynić.

…i na pewno warto też realizować swoje marzenia, niekoniecznie patrząc w lustro, i w metrykę. Bo Dzień Dziecka można świętować w każdym wieku… nie tylko pierwszego czerwca, czego Tobie i sobie życzę.

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl

Przyjaźń bezcenna

W wolnej chwili zrób listę osób, które możesz nazwać swoimi przyjaciółmi.
Przywołaj w myślach każdą z tych osób i odpowiedz sobie na kilka pytań:
– czy spotkanie z przyjacielem/przyjaciółką sprawia mi radość?
– czy przyjmuję przyjaciela/przyjaciółkę takim jakim/jaką jest?
-czy zdarza mi się zrezygnować z własnej przyjemności, jeśli przyjaciel/przyjaciółka potrzebuje mojej pomocy?
– czy bez obaw zwierzam się swojemu przyjacielowi/przyjaciółce?
– czy bronię swojego przyjaciela/przyjaciółkę, jeśli ktoś mówi o nim/o niej źle?

Twoja lista przyjaciół nie musi być długa, wszak nie ilość się liczy…
A teraz pomyśl, kto ciebie może nazwać przyjacielem/przyjaciółką?

Niezawodnej recepty na zdobycie przyjaciół jeszcze nie wymyślono.
Ale chyba każdy chciałby doświadczyć przyjaźni? Tylko czy każdy potrafi być przyjacielem/przyjaciółką?
Bo w przyjaźni trzeba umieć zaangażować się w sprawy drugiego człowieka, znaleźć czas na spotkanie i rozmowę, umieć wysłuchać, a czasami po prostu razem pomilczeć, nie uciekać od sytuacji trudnych, pomóc w razie potrzeby, nie oceniać, okazać wyrozumiałość, lojalność, tworzyć wspólne rytuały, celebrować chwile, wybrać się do kina, na koncert, na spacer, odbywać wspólne podróże małe i duże, być otwartym na różne niespodziewane sytuacje.
W przyjaźni ludzie często komunikują się specyficznym językiem, swobodnie rozmawiają na różne tematy, pewne zwroty są zrozumiałe tylko dla nich, śmieją się, chociaż inni nie widzą powodu do śmiechu, wzajemnie podtrzymują się na duchu.

Moc przyjaźni jest wielka: dostarcza naszemu życiu radości, nadziei, bezpieczeństwa i ciepła. W przyjaźni można być sobą. Dlatego warto mieć przyjaciół i warto dbać o przyjaźń.
A Ty jak dbasz o swoją przyjaźń?

Barbara Popławska

coach

Po prostu cisza

Uczestnicy prowadzonych przeze mnie Warsztatów Emocjonalnych przyzwyczaili się do bardzo różnych moich pytań.

Jakiś czas temu zapytałam: „Po co nam cisza?”.

Uważam, że to jedni z lepszych adresatów, zważywszy na prawie wrośnięte w ich uszy słuchawki i na fakt, że to wokaliści wykonujący różne gatunki muzyczne.

Po namyśle odpowiedzieli, że cisza jest bardzo potrzebna:

  • do wsłuchania się w siebie i swoje uczucia
  • do uspokojenia się po dużych emocjach
  • żeby usłyszeć innych
  • żeby odnaleźć siebie
  • żeby lepiej słyszeć
  • żeby odpocząć
  • żeby usłyszeć swoje prawdziwe myśli
  • żeby lepiej poznać samego siebie
  • żeby zrozumieć własne pragnienia
  • do nauki
  • żeby móc ze sobą porozmawiać
  • żeby się skupić, skoncentrować
  • żeby się uspokoić
  • żeby przemyśleć różne sprawy
  • żeby pomarzyć
  • do relaksacji
  • do rozluźnienia
  • do oczyszczenia umysłu
  • do snu
  • do radości
  • do spokoju
  • do tworzenia
    Ucieszyły mnie te odpowiedzi i refleksje. A może jeszcze bardziej, że ci, których widuję zazwyczaj ze słuchawkami w uszach tym razem wyszli po warsztatach bez nich. Może to święto ciszy potrwa choć chwilę?

A Ty do czego potrzebujesz ciszy?

Barbara Popławska

coach

Bądźmy ekscentrykami

COACH W KINIE

Muzykujmy, śpiewajmy, tańczmy, róbmy flash mob, cieszmy się chwilą!

Już od jakiegoś czasu zbierałam się do napisania tekstu o śpiewaniu: że warto, bo tyle dobrego dzięki śpiewaniu się dzieje. No i w międzyczasie  trafiłam na flash mob zapowiadający film  „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy”, więc szybko wybrałam się do kina. Tym bardziej postanowiłam napisać o muzykowaniu, które pozwala przetrwać nawet najbardziej mroczne czasy.

W filmie „Excentrycy” to lata 50-te:  smutne, pogmatwane losy ludzkie wynikające z parszywej sytuacji politycznej. Jazzman Fabian (Maciej Stuhr) powraca z Anglii do Ciechocinka, do swojej siostry Wandy (Sonia Bohosiewicz). Oczywiście wzbudza powszechną ciekawość, ale też zawiść wielu lokalsów, bo jest postacią barwną w ubiorze i stylu życia. A kiedy zaczyna grać w mieszkaniu siostry światowe standardy, zjawia się tam już następnego dnia milicjant Stypa (Wiktor Zborowski), ponieważ okoliczni mieszkańcy złożyli doniesienie o zakłócaniu porządku publicznego. Bardzo polecam scenę, gdy Stypa siada do fortepianu i zaczyna grać różne interpretacje tego „zaskarżonego” utworu… Tak, milicjant też okazuje się muzykiem, który niestety teraz ma taką niefajną fuchę, ale bardzo tęskni za muzykowaniem.

No i zaczyna się tworzenie swingowego big bandu z miejscowych ekscentryków. Ach… te ich spotkania, rozmowy, celebrowanie wspólnego muzykowania… Nie będę opowiadać, bo warto to zobaczyć, a przede wszystkim usłyszeć muzykę i śpiew. Pojawia się też wątek miłosny: gwiazda zespołu – Modesta (Natalia Rybicka) rozkocha w sobie Fabiana… no właśnie, nie napiszę z jakiego powodu. A Wanda, która na co dzień rwie zęby lokalsom, okaże się lepszą wokalistką niż dentystką, z korzystnym dla swojego zdrowia skutkiem… szczegóły i ciąg dalszy w filmie.

A w życiu? W życiu też warto śpiewać i muzykować, o czym świetnie wie pisząca te słowa. Zapytałam siebie i kilka osób, z którymi pracuję w różnych projektach muzycznych:  dlaczego warto śpiewać?  Oto odpowiedzi: śpiewanie daje wielką radość, uśmiech, poczucie wolności, lekkości, pomaga wyrazić siebie, uwalnia emocje, tworzy wspólnotę, otwiera na ludzi, na nowe doświadczenia, przeżycia, pomysły, rozwija kreatywność, wzmacnia poczucie własnej wartości, odrywa od problemów małych i dużych, ubarwia i rozświetla codzienność.

Niech więc puentą będzie początek piosenki Andrusa: „Zamiast bać się czarnej dziury, lękać się imperium zła, ludzie zakładajmy chóry, wszędzie, gdzie się da”.

Aha, niedawno zrobiliśmy flash mob w metrze, gdzie zaśpiewaliśmy Andrusa i „Ptasie plotki” Tuwima. Mega energia i radość. Wspaniała dawka endorfin. 🙂

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl

O tęsknocie

Dziś dwa spojrzenia na ten sam temat: damskie i męskie. Dwugłos czasem jednobrzmiący. Jeden tekst autorstwa Barbary Popławskiej, coacha, drugi – Jacka Gientki, psychoterapeuty.

tesknota

Źródło: Barbara Popławska, Marketing Miłości w 44 wariacjach, wyd. Cartaliapress

Barbara Popławska

Coach

TĘSKNIĆ

Tęsknić. Do świtu rozmyślać w pustym łóżku, że tak niewiele brakowało, żeby obok leżała ona, żeby w pokoju obok przy komputerze siedział on. Marzyć o czymś, co było, o czymś, co mogło być, ale jakoś się nie złożyło. Na każdym kroku wspominać: tu byliśmy na pierwszym spacerze, tu pocałował mnie pierwszy raz, tu nauczyciel od fizyki widział, jak szliśmy za ręce, tego dnia do mnie podszedł i zapytał, jak mam na imię, w te wakacje byliśmy wspólnie na wczasach, taką sukienkę miała, gdy widziałem ją po raz ostatni… Tęsknić. Żałować, że się nie udało, że się skończyło, że minęło. Pielęgnować porażkę.

Tęsknić. Wspominać to, co było. Wyświetlać obrazy przeszłości na ekranie dnia dzisiejszego. Porównywać, gdzie byliśmy wczoraj, gdzie jesteśmy dzisiaj. Przypominać sobie bezpieczne miejsca, ciepłe uczucia, piękne obrazy. Czerpać energię z przeszłości – bo skoro kiedyś się udało, uda się jeszcze nie raz. Minione przeżycia traktować jak źródło doświadczeń, na których da się zbudować spójne kontinuum: wczoraj-dziś-jutro. Tych, którzy odeszli na zawsze, wspominać ciepło, realizując ich nienapisany testament miłości, wsparcia, sympatii, dobroci, czując wdzięczność za to, co pozostawili. Pamiętać, że celem nie może być to, co było, tylko to, co jest albo będzie.

Tęsknota. Zamknięcie się w kokonie fałszywych, wyidealizowanych wspomnień, ucieczka przed teraźniejszością, przed koniecznością wprowadzenia zmian w swoim życiu. Zamrożenie.

Tęsknota. Nostalgia, chwilowy smutek. Przerwa w beztrosce, potrzebna jak obłok na bezchmurnym niebie. Refleksja.

Jak wolisz tęsknić?

Jacek Gientka,

Psychoterapeuta

Uczmy się też od super-seniorów!

Czego? spontaniczności, żywiołowego śpiewu i tańca, kolorowego patrzenia na świat, radosnego celebrowania chwili.

Tak… byłam na balu seniorów… nie z racji wieku 🙂 Po prostu mąż miał zaproszenie służbowe, jako przedstawiciel organizatorów. To była ostatnia sobota karnawału. Pomyślałam: no dobrze, pójdę na godzinę, najwyżej dwie… Przywitam się, porozmawiam, chwilę zakręcimy się z mężem na parkiecie i wrócę do domu.

Moje plany wcześniejszego powrotu wzięły w łeb. Wcale nie chciało mi się stamtąd wychodzić. To był fantastyczny zastrzyk najlepszej jakości endorfin! Wspaniałe przeżycie: bal maskowy na trzysta radosnych osób. Owszem, były tam też stoły i miejsca do zasiadania, bo organizatorzy (TKKF „Chomiczówka” i Urząd Dzielnicy Bielany) zapewnili również obfity poczęstunek, ale goście siadali raczej na krótko. Głównie tańczyli… i to jak! To był bardzo żywiołowy, radosny i spontaniczny taniec… dawno już nie widziałam na parkiecie tylu kolorowo ubranych osób, poruszających się wspaniale w rytmie największych hitów. U wielu par było widać, że mają taniec we krwi i już niejedną noc przetańczyli nie schodząc z parkietu. Widziałam też osoby, które tańczyły jak uczestnicy najlepszego rozrywkowego show.

Trzy tygodnie wcześniej bawiliśmy się z mężem na balu karnawałowym w dużo młodszym gronie i tam nie było aż takiej energii, radości i spontaniczności. A przez kilka początkowych kawałków byliśmy na parkiecie jedynymi tańczącymi. U seniorów zupełnie inaczej! Kiedy tylko zespół zaczął grać, wszyscy poderwali się zza stołów. Od pierwszego utworu.

I tak było do końca balu – gdy tylko grał zespół – parkiet był pełen wesołych ludzi, bardzo kolorowo i fantazyjnie ubranych. Wszak był to bal maskowy i uczestnicy również tutaj pokazali swoją kreatywność.

W przerwach tańca – konkursy, a najbardziej obleganym z nich – karaoke. Tylu chętnych do solowego śpiewu już dawno nie widziałam. Wszystkie super hity bardzo żywiołowo wyśpiewane przez uczestników balu. Często z dedykacją dla ukochanej osoby.

Taka jest wielka moc super-seniorów. Podziwiam również ich spontaniczne planowanie wspólnych podróży małych i dużych, wyjść do teatru, na koncerty, organizowanie wystaw, spotkań, wycieczek.

Pamiętajmy: młodość nie trwa wiecznie, kończy się dość szybko… ale radość, spontaniczność, żywiołowy taniec i śpiew, kolorowe patrzenie na świat i celebrowanie chwili można uprawiać i doskonalić w każdym wieku… na szczęście. A dlaczego nie zacząć od zaraz? 🙂

Barbara Popławska

Coach

Kobiety spełniają swoje fantazje. Drżyjcie

COACH W KINIE

Jeśli ci ktoś mówi, że twój pomysł do niczego się nie nadaje, nie wierz w to.

Projekt filmu „Córki dancingu” został odrzucony przez kilkunastu producentów. Uznali, że to zbyt odjechany, ryzykowny, kobiecy debiut pełnometrażowy, do tego w założeniu film muzyczny, kostiumowy, z efektami specjalnymi, bardzo drogi w realizacji… to się nie może udać – tak uważali.

Ale twórcy się nie poddali i pukali do kolejnych drzwi… i w końcu się udało. Znalazł się ktoś, kto postanowił zaryzykować. A efekty można już oglądać na dużym ekranie.

„Córki dancingu” – reż. Agnieszka Smoczyńska, scen. Robert Bolesto – to baśń dla dorosłych. Zaczyna się od animacji, stworzonej na podstawie obrazów Aleksandry Waliszewskiej, płynnie przechodząc w fabularną opowieść o syrenach, które z zespołem Figi i Daktyle stają się gwiazdami dancingu lat 80-tych. Na ulicach szary marazm i smutek, więc ludzie idą na dancing, żeby pobyć przez chwilę w kiczowatym, kolorowym, błyszczącym, rozśpiewanym i roztańczonym świecie.

Dwie syreny wyłowione z Wisły – Srebrna i Złota – stają się główną atrakcją dancingu, ale mają też swoje marzenia. Bohaterki z nastoletnich syren powoli zmieniają się w pełnokrwiste kobiety, zdobywając pierwsze doświadczenia w miłości, fascynacji, samotności i odrzuceniu. Bo życie to nie sielanka, a szczególnie życie z syrenami, czego doświadczają niektórzy mężczyźni w sposób bardzo krwisty i ostateczny. Tak, są momenty, kiedy muzyczny film fantazy zamienia się w horror, bo syreny nie zapominają o swoich mitologicznych potrzebach, aby za chwilę wskoczyć w kolejny gatunek, tym razem z elementami komedii i groteski… i takie żonglowanie konwencjami odbywa się aż do finału.

Oczywiście nie zdradzę finału. Powiem jedynie, że to nie jest film dla każdego, tak jak nie dla każdego są koncerty zespołu Ballady i Romanse sióstr Wrońskich, które stworzyły muzykę i piosenki do tego zdekonstruowanego musicalu. To film raczej dla smakoszy kinowo-muzycznych.

Jednym z pomysłów reżyserki, gdy już dostała zielone światło na robienie filmu, było obsadzenie Kingi Preis w roli wokalistki dancingowego bandu. Podobno zabiegała o tę zgodę aż trzy miesiące, ale wreszcie się udało… na szczęście, bo Kinga Preis śpiewająca hit Donny Summer wymiata!

Dlatego jeżeli ktoś mówi, że nie da się zrealizować twojego pomysłu, to… niech mówi… a ty rób swoje.

Barbara Popławska

Coach

Tekst pochodzi z kulturalnie.waw.pl

8 drogowskazów

po pierwsze:
miłość, pasja i przyjaciele

po drugie:
nie oczekiwać zbyt wiele

po trzecie:
nie godzić się z marnością
tego świata

po czwarte:
doceniać humor, śmiech
i wszystkie lata

po piąte i po szóste:
głęboko oddychać,
chodzić na spacery,
mieć kolorowe myśli i chustę

po siódme:
nie komplikować

po ósme:
błędy wybaczać
a dobre wydarzenia kolekcjonować

Barbara Popławska

coach

Koncertowy koniec roku

Byłam na koncercie mega wokalistki. Doświadczyłam mega radości.

Zarówno z powodu pięknego śpiewu, jak i przypomnienia sobie, że w mojej skrzynce mailowej jest list z jej wrażeniami na temat prowadzonych przeze mnie warsztatów (była moją studentką). Oczywiście nie podaję nazwiska artystki, bo obowiązuje mnie tajemnica zawodowa. Polecam lekturę tego tekstu, cytowanego z zachowaniem oryginalnej pisowni (za zgodą autorki):

 „Jako studentka kierunku artystycznego przywiązuję ogromną wagę do pogłębiania wiedzy na temat mojej osoby, emocji mnie wypełniających, odczuć, kontaktu z drugim człowiekiem i jego wpływu na mnie.
Niestety, ciężko jest samej zdać sobie sprawę z rzeczy często naprawdę oczywistych. Ciągła praca, liczne wyjazdy, tysiące prób, koncerty, konkursy, występy, nauka, uniemożliwiają zatrzymanie się na chwilę, żeby zastanowić się nad tym, jak to wszystko na mnie oddziałuje.
Wśród licznych zajęć, na których konieczne jest przyswajanie ogromnej ilości wiedzy, wśród wielogodzinnych prób muzycznych i treningów odnajduję w grafiku kolejne o nazwie, która od początku mnie zaintrygowała: WARSZTATY EMOCJONALNE.
To właśnie było to, czego potrzebuje każdy z nas, niezależnie od profesji jaką wykonuje, żeby móc zastanowić się nad tym wszystkim, co tak bardzo było mi potrzebne do pokonania wielu trudności  związanych z dziedziną sztuki, którą zajmuję się na co dzień.

Kilka miesięcy tych zajęć diametralnie zmieniło moje myślenie i działanie w wielu kwestiach.

Po pierwsze (dla mnie najważniejsze!): ODDYCHAM !  Rzecz tak naturalna, że właściwie nikt na nią nie zwraca uwagi. Ja zwracałam tylko wtedy kiedy podczas występów, w trakcie wyśpiewywania frazy gdzieś ten oddech znikał….. Co robić? jak sobie pomóc? Jak opanować stres? Bardzo, bardzo istotne odpowiedzi otrzymałam właśnie na tych warsztatach.

Po drugie: CZUJĘ! Tak, mam odczucia, jestem wrażliwa, emocjonalna… i często nie zdawałam sobie sprawy z tego, że chcąc uszczęśliwiać wszystkich moich bliskich, często robiłam coś wbrew sobie. W efekcie ani ja, ani oni nie byliśmy usatysfakcjonowani.

Po trzecie: MÓWIĘ!  mówię „nie”. Niby rzecz banalna, ale jednak….. często miałam z tym problem (patrz punkt wyżej), bo wydawało mi się, że jeśli odmówię, to popełnię jakiś straszny błąd.

Po czwarte: WIDZĘ.… co jest dla mnie dobre, a co złe. To istotne. Często chwytałam się wszystkiego czego tylko mogłam, nie rezygnowałam z żadnej wokalnej propozycji, niczego nie odmawiałam, wszystkiego się podejmowałam…. teraz widzę, że nie wszystko, co na pierwszy rzut oka takie się wydaje, musi być dla mnie korzystne i dobre.

Po piąte: WIEM! Mam o wiele większą świadomość tego KIM JESTEM. Nie są mi już potrzebne pierwsze nagrody na konkursach, ciągłe pochwały, oklaski, abym miała świadomość tego, że dam sobie radę w życiu, a w tym co robię jestem naprawdę dobra. Oczywiście nie zmieniło się moje podejście, nadal dążę do wytyczonego celu, ale bez obsesji.

Po szóste: JESTEM bardzo, bardzo silną osobą. Porażki traktuję jako lekcje, z każdego upadku jestem w stanie szybko się podnieść i biegnę przed siebie 🙂
Nigdy nie byłam słaba psychicznie, jednak przed zajęciami, miałam poczucie obowiązku odnoszenia sukcesów zawsze. Teraz wiem, że sukcesem jest to, że się nie poddaję. Bez względu na wynik.

Świadomość tych wszystkich rzeczy naprawdę pozwala mi na samorealizację. Robię wszystko mądrzej, jestem zadowolona z siebie, potrafię odmawiać, nie boję się porażki.

Mam nadzieję, że KAŻDY będzie miał możliwość na taką właśnie chwilę oddechu, gdzie zastanowi się nad sobą, nad tym co dla niego dobre.”

Na koniec roku takie miłe podsumowanie fragmentu mojej pracy. Dziękuję i życzę wszystkim owocnego 2016.

Barbara Popławska

Coach